Η οικονομία μας, αυτή που ζούμε, είναι εμποτισμένη με την ιδεολογία της εποχής μας. Χαρακτηρίζεται και ορίζεται από τη χρήση του χρήματος ως στόχου και συσσώρευσης, από την πίστη στη συνεχή ανάπτυξη (αύξηση της αξίας του ΑΕΠ) ως συνώνυμο της ευημερίας και από τη χρήση των αγορών ως εργαλείου κατανομής και ανταλλαγής. Ωστόσο, είδαμε πώς αυτή η οικονομία και το μοντέλο που τη συντηρεί δημιουργούν ισχυρές ανισότητες, μεγάλες αναταράξεις και συστημικές κρίσεις.

Ο τρόπος που παράγουμε εκμεταλλεύεται τη Φύση και τους ανθρώπους, ιδιαίτερα τις γυναίκες, και λεηλατεί τους φυσικούς πόρους άλλων περιοχών, δημιουργώντας μεγάλη ανισότητα και κοινωνική αδικία. Επίσης, κάνει χρήση υλικών και ενεργειακών πόρων που αγνοεί την πεπερασμένη φύση τους. Η οικολογική και κοινωνική κρίση στην οποία βυθιζόμαστε είναι, επομένως, άμεση συνέπεια του τρόπου με τον οποίο παράγεται (και καταναλώνεται) μέσα στο καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα και έτσι ανταποκρίνεται στη λογική μιας παγκοσμιοποιημένης, πατριαρχικής και αποικιακής αγοράς. . .

Η περιβαλλοντική συνέπεια αυτής της μορφής παραγωγής (και κατανάλωσης) είναι μια υπερεκμεταλλευόμενη και υποβαθμισμένη Φύση σε τέτοιο βαθμό που σήμερα, η επιστημονική κοινότητα έχει ονομάσει αυτή την εποχή στην οποία ζούμε «Ανθρωποκαινικό»: μια γεωλογική εποχή όπου οι πιο σημαντικές αλλαγές στην Το γήινο σύστημα έχει δημιουργηθεί από ανθρώπινες δραστηριότητες τυπικές του βιομηχανικού μας πολιτισμού.

Τις τελευταίες δεκαετίες η ανθρώπινη δραστηριότητα έχει ξεπεράσει τη βιοχωρητικότητα της Γης, προκαλεί την απώλεια της βιοποικιλότητας με επιταχυνόμενους ρυθμούς, αλλοιώνοντας τις δυναμικές διαδικασίες της βιόσφαιρας, ενώ ταυτόχρονα βαθαίνει τις ανθρώπινες ανισότητες σε όλους τους άξονες κυριαρχίας. Όσοι κατέχουν οικονομική και πολιτική εξουσία, και σε μεγάλο βαθμό οι κοινωνικές πλειοψηφίες που τους υποστηρίζουν, δεν γνωρίζουν ότι το είδος μας εξαρτάται από αυτούς τους φυσικούς πόρους, ούτε ότι η ανθρώπινη ζωή διατηρείται χάρη σε βιοφυσικές και γεωφυσικές συνθήκες. ότι αλλάζουν Αγνοούν ό,τι είναι απαραίτητο για τη διατήρηση της ζωής. Κατοικούμε έναν πεπερασμένο πλανήτη, με ολοένα και πιο σπάνιους πόρους, επομένως η απεριόριστη ανάπτυξη δεν είναι ούτε πραγματική ούτε δυνατή.

Οι χαλαρότερες ρυθμίσεις του παραγωγικού συστήματος δεν απειλούν μόνο τη Φύση, αλλά και την καθημερινή ζωή των ανθρώπων, αφού επιτρέπουν μεγαλύτερη έλλειψη προστασίας και αξιοποιούν την απουσία ελάχιστων εργασιακών δικαιωμάτων που εγγυώνται εργασιακή ασφάλεια και ποιότητα εργασίας. ΖΩΗ. Εργάσιμες ημέρες άνω των 12 ωρών με σχεδόν καθόλου διαλείμματα, πολύ αμφισβητούμενες συνθήκες υγείας και άθλιους μισθούς είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά αυτού του μοντέλου παραγωγής σε πολλές Πολιτείες.

Πέρα από αυτές τις ακραίες καταστάσεις, υπάρχουν πολλές άλλες εξίσου άδικες και ευρέως διαδεδομένες καταστάσεις στη σημερινή αγορά εργασίας: εξαντλητικές ώρες, δυσκολία συνδυασμού επαγγελματικής και προσωπικής ζωής, ανισότητες στους μισθούς βάσει φύλου και ηλικίας, χαμηλοί μισθοί και φτωχά εργασιακά δικαιώματα, ανεργία και επισφάλεια και εργασία ανασφάλεια… και ένας μακρύς κατάλογος κοινωνικών συνεπειών που προκύπτουν από ένα μοντέλο που δεν φροντίζει για την ευημερία των εμπλεκόμενων ανθρώπων, αλλά για το κέρδος και το μέγιστο όφελος λίγων.

Αυτές οι λογικές που κρύβονται πίσω από το καπιταλιστικό μοντέλο παραγωγής διαμορφώνονται, ομοίως, στο επιχειρηματικό μοντέλο που το εκτελεί. Η εμφάνιση πολυεθνικών εταιρειών τον περασμένο αιώνα σήμανε μια σημαντική παραγωγική αλλαγή, όπου όχι μόνο η παραγωγή παράγεται για τις διεθνείς αγορές, αλλά και η ίδια η παραγωγή οργανώνεται με βάση αυτό το παγκόσμιο χωριό, αναθέτοντας τις διάφορες φάσεις παραγωγής σε εκείνες τις χώρες όπου έχει το μεγαλύτερο πλεόνασμα. μπορεί να ληφθεί τιμή. Είναι επίσης ένα μονοπωλιακό σύστημα του οποίου η επιρροή και οι χαμηλές τιμές (με κόστος εργασίας και περιβαλλοντικής εκμετάλλευσης) έχουν καταστρέψει τον παραγωγικό ιστό πολλών τόπων, δημιουργώντας τεράστια παραγωγική εξάρτηση και εμποδίζοντας την οικονομική ανάπτυξη πολλών περιοχών.

Παγκόσμια πυραμίδα πλούτου. (Πηγή: The Country)

Με βάση αυτή την κατηγοριοποίηση, διαπιστώνεται ότι η συστημική και κοινωνική κρίση που καταστρέφει τον κόσμο είναι ευθύνη του ληστρικού μοντέλου του Παγκόσμιου Βορρά, ενός σπάνιου 20% του παγκόσμιου πληθυσμού, του οποίου οι αρνητικές επιπτώσεις τιμωρούν αυστηρότερα τους υπόλοιπους 80%. Το υπερβολικό οικονομικό μοντέλο του Παγκόσμιου Βορρά όχι μόνο εξάγει πόρους (συμπεριλαμβανομένου του ανθρώπινου δυναμικού) από τις χώρες του Παγκόσμιου Νότου, αλλά τους αφήνει απόβλητα, απόβλητα, μόλυνση και άλλες συνέπειες της παραγωγικής τους διαδικασίας. Παράλληλα, τα σύνορα είναι κλειστά για εκείνους τους ανθρώπους που αναζητούν μια καλύτερη ζωή, που εγκαταλείπουν τις χώρες καταγωγής τους κατεστραμμένες από τον πόλεμο, τις παραβιάσεις των θεμελιωδών δικαιωμάτων, την ακραία φτώχεια…, σε μεγάλο βαθμό λόγω αυτού του μοντέλου λεηλασίας και κυριαρχίας του Παγκόσμιου Βορρά, όπου γυναίκες και κορίτσια είναι για άλλη μια φορά

Αυτή η κατάσταση επιδεινώνεται από τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής, οι οποίες, αν και υπάρχουν σε ολόκληρο τον πλανήτη, έχουν μεγαλύτερο αντίκτυπο σε εκείνους τους πληθυσμούς που έχουν λιγότερους πόρους για να την αντιμετωπίσουν.