Ο όρος «συμπαραγωγή» βρίσκει την ακαδημαϊκή του προέλευση στο δημόσιο τομέα, στο έργο της νομπελίστριας Έλινορ Όστρομ.^[Εγώ] και άλλους οικονομολόγους τη δεκαετία του 1970 που σπούδασαν συνεργασία μεταξύ κρατικών υπηρεσιών και πολιτών, δείχνοντας ότι ενθαρρύνθηκε η αποτελεσματική παροχή υπηρεσιών μέσω της συνεργασίας μεταξύ επαγγελματίες παρόχους και χρήστες υπηρεσιών, αντί του κεντρικού σχεδιασμού. Τις τελευταίες δεκαετίες, οι κυβερνήσεις ανακάλυψαν εκ νέου τον πολίτη ως σημαντικό παράγοντα στο σχεδιασμό, την εφαρμογή και την παρακολούθηση των δημόσιων πολιτικών και υπηρεσιών.

Ανάγνωση Κατάλογος συμπαραγωγής για την Ουαλία, σελίδες 14-16

Η συμπαραγωγή είναι μια προσέγγιση στη λήψη αποφάσεων και στο σχεδιασμό υπηρεσιών παρά μια συγκεκριμένη μέθοδο. Απορρίπτει την παραδοσιακή αντίληψη ότι οι χρήστες υπηρεσιών εξαρτώνται από τις δημόσιες υπηρεσίες και αντ' αυτού επαναπροσδιορίζει το σχέση υπηρεσίας/χρήστη ως ένα από συνεξάρτηση και συνεργασία. Στην πράξη, σημαίνει ότι όσοι επηρεάζονται από μια υπηρεσία όχι μόνο συμβουλεύονται, αλλά αποτελούν επίσης μέρος της σύλληψης, του σχεδιασμού, της διεύθυνσης και της διαχείρισης των υπηρεσιών.

Για το λόγο αυτό, η συμπαραγωγή υπερβαίνει κατά πολύ την ιδέα της «συμμετοχής των πολιτών» ή της «συμμετοχής των χρηστών υπηρεσιών» για την προώθηση της αρχής της ίσης εταιρικής σχέσης. Προσφέρει σε μεταμορφώνουν τη δυναμική μεταξύ των δημοσίων και των εργαζομένων στις δημόσιες υπηρεσίες, βάζοντας τέλος σε «αυτούς» και «εμείς». Η συμπαραγωγή στρέφει τους χρήστες των υπηρεσιών από παθητικούς αποδέκτες σε ενεργούς διαμορφωτές δημόσιων υπηρεσιών γιατί σημαίνει τη συμμετοχή όλων των ενδιαφερομένων, συμπεριλαμβανομένων των ατόμων που χρησιμοποιούν μια υπηρεσία, στη διαδικασία καθορισμού των υπηρεσιών που παρέχονται και του τρόπου λειτουργίας τους^[ii].

Συμπαραγωγή σημαίνει παροχή δημόσιων υπηρεσιών σε ένα ισότιμη και αμοιβαία σχέση μεταξύ των επαγγελματιών, των ατόμων που χρησιμοποιούν υπηρεσίες, των οικογενειών τους και των γειτόνων τους. Όπου οι δραστηριότητες παράγονται από κοινού με αυτόν τον τρόπο, τόσο οι υπηρεσίες όσο και οι γειτονιές γίνονται πολύ πιο αποτελεσματικοί παράγοντες αλλαγής [iii]. Για να φτάσουμε σε αυτό το στάδιο πρέπει να υπάρξει ανακατανομή της εξουσίας και του ελέγχου μέσω του σχεδιασμού, της παράδοσης, της διαχείρισης, της ενδυνάμωσης και της διακυβέρνησης και η συνεργασία πρέπει να εδραιωθεί. Συχνά απαιτεί οργανωτική αλλαγή.